“Pleger uit gescheiden systeem is onder behandeling van GGZ, maar hier niet responsief voor door de stress en de onmacht die hij voelt bij het verwijderd zijn van zijn kinderen en ex. Het risico op recidive blijft groot. Wat nu?”
Toelichting
Ik heb vaker gezien dat plegers de hulpverlening aanwijzen als oorzaak voor het verbreken van de partner of ouder kind relatie. De keuze om bij een parner te blijven of ervan weg te gaan ligt niet altijd helemaal in de handen van de client zelf, de consequentie van blijvend geweld is namelijk dat jeugdbescherming zal ingrijpen en dat willen ouders niet. De angst om kinderen kwijt te raken is groter dan de angst om een partner te verliezen en dus kiezen partners er soms voor om tegen hun gevoel in weg te gaan bij de ander. Soms twijfelen slachtoffers nog om terug te gaan en leren met de tijd dat het leven met huiselijk geweld toch minder fijn was dan eerder gedacht. dit is verwarrend voor de achterblijvende ex die eigenlijk helemaal niet wil scheiden.
Tel hierbij op de stress van het niet meer vrij naar je kinderen kunnen door een contact en locatie verbod of misschien wel maatregel uitgevoerd door de jeugdbescherming en je hebt op zijn zachts gezegd een gefrustreerde pleger welke in veel gevallen zelf in het verleden ook slachtoffer is geweest van huiselijk geweld.
Behandeling op hieruit voortkomende of misschien wel onderliggend psychische probelemen is vaak een weg die we proberen in te slaan in de hoop het risico op recidivive te verkleinen. Helaas kom ik vaker tegen dat deze behandeling helemaal niet op gang komt omdat de pleger er niet responsief voor is en hiervoor worden verschillende redenen gegeven.
Over het algemeen wordt de grote mate van stress bij pleger als hoofdreden gegeven.
De stress komt deels voort uit de beperkende maatregelen die slachtoffer of jeugdbescherming etc. pleger oplegt uit angst voor toekomstig geweld. En het zijn deze partijen ook die graag gedragsverandering zien bij plegers als voorwaarde om de beperkende maatregelen te doen afzwakken. Het één zorgt ervoor dat het ander niet kan en dus ontstaat er een padstelling.
Om toch te kunnen behandelen wil de behandelaar inzetten op bemiddeling of relatie therapie. Dit tot grote angst van slachtoffer en kinderen welke dit helemaal niet willen. Maar ook soms tot grote angst van jeugdbescherming of andere instellingen die risico op toekomstig geweld zien in herstelgesprekken of relatie therapie.
Vragen die mezelf stel:
Moeten kinderen ex partners ingezet moeten om behandeldoelen van plegers een kans te geven. Wat als de maatregelen ten einde lopen en er geen behandeling is geweest? Wat als het risico alleen maar groter wordt doordat de spanning en stress op blijven lopen. Wat als behandelaar en jeugdbescherming niet op 1 lijn staan mbt de te volgen route.
In de hoop dat jullie hier ervaring mee hebben of hier misschien onderzoek naar gedaan is post ik dit dilemma.
Motivatie
Veiligheid creëren en leren van elkaar.
Werkgebied
Huiselijk geweld, jeugbescherming GGZ
Intensief cassemannager (multifocus) bij Arosa
Ingewikkelde vraag Rien. Maar zoals altijd bij dilemma's ligt de oplossing in het gezamenlijk bespreken van de problemen met de andere betrokken partijen. Alleen in gesprek met elkaar kunnen de verschillende belangen gezamenlijk gewogen worden en kan er een plan gemaakt worden voor de toekomst.
Heb je al een MDO gehad (of meerdere want het blijft vaak complex, ook na een tijdje) met de jeugdbeschermers, jullie als GGZ en misschien ook huisartsen/jeugdartsen en andere hulpverleners rondom het gezin?
Het is moeilijk om op deze vraag een antwoord te geven, omdat het van zoveel factoren afhangt. Bijvoorbeeld of er sprake is/was van tweezijdig of eenzijdig geweld, en bij het laatste of er sprake was van intiem terrorisme. En, is het niet werken aan de behandeldoelen werkelijk omdat de pleger de kinderen en ex-partner mist of is het een vorm van manipulatie.
Daarnaast is het heel belangrijk te bekijken wat de kinderen (op dit moment) aankunnen. Is er gemis aan contact met de pleger (die vast ook goede kanten als ouder had) of is er juist behoefte aan rust en afstand om zelf heea te verwerken?
Ik denk dat het goed is om deze en andere vragen eerst te beantwoorden, maar om met deze bevindingen samen (met het gezin) een lange termijn visie te ontwikkelen. De Top-3 methode kan daarbij behulpzaam zijn omdat het het verloop van de hulpverlening structureert en inzichtelijk maakt, daar waar sprake is van geweld.
Het zijn niet de gemakkelijkste gezinnen, maar zeker wel die gezinnen waarbij je veel kunt bereiken.
Succes en groet,
Loes Dekker
HI Loes, ook jij dank voor je antwoordt.
Dit soort casuïstiek heb speelt bij mij in verschillende gezinnen en dus is het lastig om nog specifieker te zijn. Om toch in te gaan op je vraag het volgende gezin.
Het betreft hier eenzijdig geweld en ook zijn er vlaggen op intiem terrorisme.
-Gedwongen seks
-doodsbedreigingen richtging slachtoffer en familie
-onthouden van zorg voor de kinderen
-toenemende escalatie van ernst en/of frequentie van geweld
-Lange tijd negeren van slachtoffer of kinderen
-dreigen openbaar maken van naaktfoto's al dan niet door iemand anders
-kinderen vragen waar slachtoffer zich bevind en wat zij aan het doen zijn.
-Niet zonder slachtoffer kunnen leven en zich volledig richten of herstel van de relatie.
We hebben vaak gesproken over de mate waarin dit gebeurd en de context waarin het zich bevond op het moment dat het gebeurd.
Het is deels een keuze van de agressor om geen behandeling te volgen omdat er angst bestaat dat praten over zijn problemen tegen hem gebruikt zal worden. Dit kan ingezet zijn of niet in beide gevallen komt er geen vooruitgang.
Kinderen bloeien op in afwezigheid van vader.
Ik moet zeggen dat ik zelf niet werk met de 123mthode en er ook weinig mee bekent ben.
Hallo Rien,
De Top 3 methode is een methode die is ontwikkeld als een handelingsplan bij geweld. Het kent drie fases. In fase 1 moet de agressie in kaart worden gebracht en een veiligheidsplan worden gemaakt. Daar is vader bij nodig, dus als vader hieraan niet wil meewerken, kan de volgende stap naar zorg om de risico's te verminderen niet genomen worden. Als vader niet mee wil werken, kan jij/de hulp dus niet veel meer doen, behalve richten op de kinderen en de moeder. Die hebben het zo te lezen al zwaar genoeg.
Sterkte!
Agressie en daarna van Rene Haring. Wellicht helpend.
Ook de Blijfgroep heeft cursussen voor de kinderen en ouders in ontwrichten situaties
De agressor erkent niet dat hij aandeel heeft in het geweld.
Hoi Rien,
Als reclasseringswerker kom ik dit dilemma vrijwel dagelijks tegen in mijn werk. Men gaat er vaak vanuit dat de enige remedie tegen huiselijk geweld is, geen contact meer met ex en kinderen maar dat is lang niet altijd het geval. Sterker nog soms wil het slachtoffer dat ook helemaal niet. Ook voor de kinderen blijft het ondanks alles wat er gebeurd is hun vader. Wij werken vaak samen met de Waag en die betrekken als dat mogelijk is ook de ex-partner en kinderen (als ze oud genoeg zijn) erbij. Niet meteen maar... Er wordt dan ook een heel veiligheidsplan opgesteld. En dat is niet gericht op herstel van een affectieve relatie maar het kan ook belangrijk zijn voor hoe gaan partners in de toekomst met elkaar om als bijvoorbeeld de ouders van de kinderen want vaak gaat dat toch op een gegeven moment weer spelen. En inderdaad de dader wil juist graag het contact herstellen in ieder geval met zijn kinderen en dat kan een sterke motivator zijn voor behandeling. Ik zou adviseren om niet meteen alle deuren dicht te gooien maar pleger voor te houden dat als hij laat zien aan zijn behandeldoelen te werken dat er in de toekomst mogelijkheden zijn voor herstelgesprekken onder begeleiding van bijvoorbeeld De Waag.
Groet Yvonne de Roo
Reclassering Nederland
Hi Yvonne, dank je bericht.
Het slachtoffer wil geen gesprekken met de agressor en de kinderen willen regelmatig ook niet langs bij hun vader.
Contact herstel is altijd onze stip op de horizon geweest voor vader alleen laat hij zelf geen vooruitgang in zijn behandeling zien. Ook in de talloze gesprekken die wij met hem gevoerd hebben zagen we geen vooruitgang of inzicht in zijn eigen aandeel. We hebben in het begin niet meteen alle deuren dicht gegooid maar dat juist in verloop van tijd omdat er meer incidenten plaats vonden die schadelijk waren voor de kinderen. Hierover in gesprek met vader is niet vruchtbaar gebleken omdat hij niet inziet dat hij hen iets aandoet.
Precies; mijn inziens: contact met beide ouders is altijd belangrijk en mooi dat er naar gestreefd wordt om ook in bijzondere situaties toe te werken aan contactherstel, maar veiligheid hoort prioriteit 1 te zijn en te blijven.
Hi Elise dank voor je antwoordt.
MDO's zijn er zeker geweest, we zien hierbij dat de professionele neuzen niet dezelfde kant opstaan en jeugdbescherming voor beschermen kiest en behandelaar voor contact herstel om stress bij agressor te doen verminderen.
De vraag is dan, waar doe je goed aan..
Ja, dat maakt het extra complex. Zolang we allemaal op onze eigen eilandjes blijven en volgens onze eigen patronen denken, is een gezinsplan van aanpak nog ver weg. Zonder compromissen op onze eigen terreinen komen we er natuurlijk niet en lijden uiteindelijk onze clienten er onder. Had je al geprobeerd om via het management wat te bereiken (opplussen) om zo tot een doorbraak te komen, of is dat een weg die ook niet werkt?