Pleger uit gescheiden systeem is onder behandeling van GGZ, maar hier niet responsief voor door de stress en de onmacht die hij voelt bij het verwijderd zijn van zijn kinderen en ex. Het risico op recidive blijft groot. Wat nu?

Ik heb vaker gezien dat plegers de hulpverlening aanwijzen als oorzaak voor het verbreken van de partner of ouder kind relatie. De keuze om bij een parner te blijven of ervan weg te gaan ligt niet altijd helemaal in de handen van de client zelf, de consequentie van blijvend geweld is namelijk dat jeugdbescherming zal ingrijpen en dat willen ouders niet. De angst om kinderen kwijt te raken is groter dan de angst om een partner te verliezen en dus kiezen partners er soms voor om tegen hun gevoel in weg te gaan bij de ander. Soms twijfelen slachtoffers nog om terug te gaan en leren met de tijd dat het leven met huiselijk geweld toch minder fijn was dan eerder gedacht. dit is verwarrend voor de achterblijvende ex die eigenlijk helemaal niet wil scheiden.

Tel hierbij op de stress van het niet meer vrij naar je kinderen kunnen door een contact en locatie verbod of misschien wel maatregel uitgevoerd door de jeugdbescherming en je hebt op zijn zachts gezegd een gefrustreerde pleger welke in veel gevallen zelf in het verleden ook slachtoffer is geweest van huiselijk geweld. 

Behandeling op hieruit voortkomende of misschien wel onderliggend psychische probelemen is vaak een weg die we proberen in te slaan in de hoop het risico op recidivive te verkleinen. Helaas kom ik vaker tegen dat deze behandeling helemaal niet op gang komt omdat de pleger er niet responsief voor is en hiervoor worden verschillende redenen gegeven.

Over het algemeen wordt de grote mate van stress bij pleger als hoofdreden gegeven. 
De stress komt deels voort uit de beperkende maatregelen die slachtoffer of jeugdbescherming etc. pleger oplegt uit angst voor toekomstig geweld. En het zijn deze partijen ook die graag gedragsverandering zien bij plegers als voorwaarde om de beperkende maatregelen te doen afzwakken. Het één zorgt ervoor dat het ander niet kan en dus ontstaat er een padstelling.

Om toch te kunnen behandelen wil de behandelaar inzetten op bemiddeling of relatie therapie. Dit tot grote angst van slachtoffer en kinderen welke dit helemaal niet willen. Maar ook soms tot grote angst van jeugdbescherming of andere instellingen die risico op toekomstig geweld zien in herstelgesprekken of relatie therapie.

Vragen die mezelf stel:

Moeten kinderen ex partners ingezet moeten om behandeldoelen van plegers een kans te geven. Wat als de maatregelen ten einde lopen en er geen behandeling is geweest? Wat als het risico alleen maar groter wordt doordat de spanning en stress op blijven lopen. Wat als behandelaar en jeugdbescherming niet op 1 lijn staan mbt de te volgen route.

In de hoop dat jullie hier ervaring mee hebben of hier misschien onderzoek naar gedaan is post ik dit dilemma.